Cafer komadadır, yanında ise karısı… Cafer'in gözleri nemli, kısık sesiyle karısına doğru bakar ve konuşmaya başlar;
– ''Ilk işten kovulduğum zaman yanımdaydın. Iflas ettiğim gün oradaydın. Vurulduğum zaman ilk gözümü açtığımda seni gördüm. Trafik kazası geçirdiğimde hastanede hep baş ucumdaydın''…
Karısı takdir edilmenin mutluluğunda tabi.
– ''Şimdi komadayım yine başucumdasın sonunda anladım ama, çok geç oldu yahu sen ne uğursuz karısın''…