Evvel zaman içinde batıda Yotan diye bir köy varmış. Köyde
pek namazı niyazı olmayan Ali Mahmut diye bir köylü yaşarmış.
Işin doğrusu Ali Mahmut dönemin sayılı ateistlerindenmiş.
Köyün imamı da, cemaat de bu durumdan pek hoşnut değillermiş.
Gel zaman git zaman bizim ateist Ali Mahmut bir gün Hakk'ın rahmetine kavuşmuş.
Köyün imamı:
-"Ben bu adamın cenaze namazını kılmam" diye diretmiş.
Köy halkı da:
-"Allah'a inanmıyordu biz bu herifi gömmeyiz" diye
tutturmuşlar. Durumu gören köyün yaşlılarından Müzeyyen Hanım, köyün
dışındaki tepelerden birinde, tek başına yaşayan,
köylülerin "Işdeli Ismail" diye
andıkları köylüye haber vermiş.
Ismail'in de pek namazla ilgisi yokmuş ama yine de o köye
gitmiş cenazeyi almış ve kendi evinin yakınlarında
bir yere gömmüş.
O akşam imam Nazmi efendi, müezzin Mustafa efendi ve tüm cemaat uykularında aynı rüyayı görmüşler.

Ali Mahmut cennette çok iyi bir yer de keyif yapıyormuş.

Sabah herkes birbirine rüyayı anlatmış.
Imam, müezzin yanlarına bekçi Şinasi Efendi'yi de alıp
Sabah karanlığında yola çıkıp öğleye doğru Ismail'in yanına gelmişler.
Imam sormuş:
-"Kardeşim sen nasıl bir dua ettin ki bu imansız Allah
katında bu kadar iyi bir yere gitti?"
Ismail Efendi:
-"Vallahi ben bir şey yapmadım, rahmetliyi gömdüm. Sonra da
yüzümü gökyüzüne çevirip;
– Allah'ım bazen soğuk kış gecelerinde,
bazen sıcak yaz günlerinde insanlar kapımı çaldı ve
biz "Tanrı misafiriyiz" dediler. Ben de senin
misafirlerini en iyi şekilde ağırladım.
Misafirleri güvenip bana gönderdiğin için onlara da neyim varsa yoksa
yedirdim.
Ben sana ilk defa bir misafir yolluyorum, sen de benim
güvenimi boşa çıkarma olur mu?" dedim.