FAL ( Yazar : charlotte )

Korkunç bir gece geçirmiştim. Uykunun yakın semalarda görünmediği ve
dökülen terin ehemmiyet taşımadığı boğucu bir gece.. Şafakta görünen
ıssızlığı da alıp kalktım ve bir kahve yaptım kendime. Bir sene önce
bıraktığım sigara aklıma düşüverdi kahvenin acı buğusunda. Biraz
tedirgin,ama bir o kadar da kesinlik taşıyan hareketle yatağında mışıl
mışıl uyuyan sevgilimin paketinden bir tane alıverdim.
Balkon serinceydi biraz. Bir müddet, bir elimde kahve diğerinde
sigara bekledim. Neyi mi?
Ağır devinimlerle çarşafa dolanan sevgilimin başucundaydım
şimdiyse. Pencere önündeki çıkıntıya ilişiverdim öyle özensizce. Ne kadar
durduğumu bilmiyorum öyle ama sigarayı yakmayı,kahveyi içmeyi
unutmuşum. Kendime geldiğimi ayrımsayınca bir hışımla komodinin üstündeki
zippoyu aldım ve pek sevdiğim benzin kokusunu odaya doldurdum. Sigara
içmeyi unutmuş gibiydim. bir nefesinin ciğerlerimde ahenkle dağılmasını
beklemeden diğer nefesi boca ediyordum içime.
…..
Çarşaf hışırtısı düşüncelerimi bölüyordu. Hoş ne düşündüğüm de pek net
değildi ya. Uykusuz geçirdiğim gecelerde huzurla uyuyan biri bazen canımı
sıkıyordu işte. Sabah olmuştu. Tan vakti demeliyim. O hala uyuyor. Duşa
girsem.. kitap okusam.. yok okuyamam böyle fikri bozuk bir şekilde. Dışarı
çıkıp biraz yürümek iyi gelir. Sonra gelip uyurum diye kandırdım
kendimi. Usulca giyindim ve çıktım.
……
Içimde senkronize biçimde dans eden, o buruk, o çeşnili
hatıralar,yolda yürürken bana eşlik etmeyi sürdürdü.Kurtuluş Park’ının bir
kıyısına geldiğimde evden epey uzaklaştığımı farkettim.Öyle ki sabahtan
beri yürüyor ve çevremi görmeden ilerliyordum.Bu park,bana eski bir
sevdayı anımsatmışken dönmem biraz güç olacaktı.Içine daldım ve sabah
serinliğini muhafaza eden bir banka iliştim.
1994 yılına hızlı bir dönüş yapıvermiştim.Içimden konuşurken dahi
temkinli ilerliyordum.Bu benim sistematiğimdi işte.Yaşamımın evrelerinde
hiç yakama ilişmeyen bir düzen içinde bu içsel konuşmalar akıntısında
sürükleniyordum.Süreğenlik..Yüzümde belirdiğini farketmediğim silik
gülümseyişlerin karşılığını,falcı bir kadın vermişti işte.”Bir falına
bakayım.” Silkindim ve kadını kovuşturuverdim.Uzaklaştı.Hani ısrar
edecekti? Birkaç dakika belki geçmişti.Falcı kadını gözden yitirmediğimi
farkettim.Caddeye çıkmıştı bile.Ardından seslendim.”Dur..bekle”.Yanıma
geldi.”Falıma bakmanı istiyorum.”.”Iyi ya gel otur şöyle.”Cebinden birkaç
çakıl taşı,bakla tanesi çıkarıp avucunda sallamaya koyuldu.Orta yere
özensizce saçıverdi sonra.”Çok büyük bir haksızlığa uğramışsın..”,”Eee..”
,”Dur acele etme.”,”Iyi iyi etmiyorum anlat”,”Senin sevdiğin yapmış bu
haksızlığı..Bunu içine sindiremiyeceksin..Ihanet gibi..Dikkat et..Sana
zarar vermesin bu kişi..”,”Amma yaptın yahu (argo konuşmaktan
kurtulamadım ).Nasıl zarar verecekmiş ki?..Benim sevdiğim beni seviyor.”,”
Benden bakması kızım,fal öyle diyor.”,”Bu kadar yeter öyleyse” dedim ve
parasını verip gitmesini sağladım.Gece uyumamış biri olarak,işitmek
istiyeceğim son şeylerdi bunlar.Hem hata bende ne diye fal baktırırım ki?
1994 yılının tüm izlerini öylece bırakıp kalktım,caddeye yürüyüp bir taksi
çevirecektim ki.Uzun zamandır görmediğim bir arkadaşımı karşı kaldırımda
yürürken gördüm,seslendim.”Nazlı!..Nazlı!”Duymadı beni.Ben, yolun karşı
kıyısına geçmeye hazırlanırken o bir taksiye bindi ve gitti.Ben de bir
taksi çevirip bindim.Evin önüne yaklaştığımızda Nazlı’nın taksiden
indiğini gördüm.Oturduğum apartmana girince rahatladım.Beni görmeye
geliyordu muhakkak ki ,Taksiden indim peşinden seyirttim.Apartmana
girdiğimde sesini duyamadım.Ne çabuk çıkmıştı böyle?Anahtarımı aradım bir
süre.Evde unuttuğum geldi aklıma..Demekki Burak evdeydi hala.Kapıyı
çaldım.Uzunca çaldım kimse açmıyordu, seslendim.Tuhaf..Gözümle
gördüm.Acaba başka birine gelme olasılığı var mıydı Nazlı’nın? Neden sonra
yangın merdivenleri geldi aklıma.Dışarı çıkıp arkaya dolandım.Merdivenlere
yönelmiştim ki otoparktan bir arabanın çıktığını farkettim.Bu Burak’ın
arabasıydı.Nazlı da yanında oturuyordu.Aceleyle çıkıp gittiler.Beni
görmediler.Seslendiğimi işitip kaçmaya çalıştılar anlaşılan.Öylece kaldım,
merdivenlere oturup bir sigara yaktım hissetmeden,büyük bir
farkındasızlıkla..Hiçbir soru düşmüyordu aklıma, aldatılmışlığıma
dair.Nedeni,nasılı,nezamanı,Nazlı’yı öylece bıraktım.Sigara içmeye devam
ettim.Çektiğim her nefes,içimde burgu yapıyor,bulandırıyordu
içimi.Ağırlaştı zaman.Bir kaçtanesini tükettim.Evden çıkarken Burak’ın
paketini almıştım.Nasılsa ben gelmeden uyanmıyacak,sigara içmeyecekti.
…
Akşama dek dolaştım.Sonra tanıdık bir bara gidip birkaç bir şey içmek
geldi aklıma.Çünkü cebimde para yoktu.Tuhaf, içimden hiçbir konuşma
yükselmiyordu.Ansızın falcı kadının söyledikleriyle karşıkarşıya kaldığımı
hissettim.Ihanet..Bir sevgilinin ve bir arkadaşın ihaneti.Iki ihaneti
birden yaşıyacağımı söylememişti oysa.Kendi kendime güldüğümü farkedince
utandım.Sebepsiz geldi utanışım.Utanılacak bir şey değildi
gülmek.Utandığım şey gülmem değildi zaten.Aldandığımı farkedememek
utandırmıştı beni.Bar sahibi arkadaşıma içtiklerimi daha sonra ödeyeceğimi
söyleyerek devam ettim.
…
Günlerce eve, ona gitmedim,aramadım.Hem işin en kötü yanı o da beni
aramamıştı.Durumun, tekrarlanarak aynı göstergenin kadranında budaklanması
ya da eski bir kule gibi tüm inadıyla ve ihtişamıyla boy göstermesi,tüm
sinirlerimi altüst etmiş,artık iyiden iyiye sigara içmeye başlamış
bulunuyordum.Kış kendini göstermiş,kimseyi umursamadan tekrarlıyordu
kendini.Bense,öylesine yorgun duyuyordum ki kendimi.Ne yazı yazmayı
becerebiliyor ne de tek kelime okuyabiliyordum.Ama nedeni ne Burak,ne de
Nazlı’ydı.Birlikteler miydi hala onu dahi bilmiyordum.Bilmek
istememiştim.Ben kendi kendime ihanet etmiştim asıl.Tüm varlığımla Burak’a
teslim olduğumdan.Onun çevresi,onun banka işleri,onun yalnızlığı,onun
arkadaş partileri,onun sevdiği kitaplar,onun izlemek istediği filmler,onun
aile toplantıları…Asıl ihanet buydu işte.Kendimi unutarak ve doğrusu
unutmak isteyerek ihanet etmiştim kendime.Kimseyi suçlayamazdım kendimden
başka.Kendimi de artık…