Ayrılık yüreğimi karıncalandırıyor nicedir …
Beynimi uyuşturuyor özlemin ..
Çok sık birlikte olmasak bile
benimle olduğunu bilmenin
bunca zaman içimi nasıl ısıttığını
yeni yeni anlıyorum.
Yokluğun,
Hatırladıkça yüreğime saplanan bir sızı olmaktan çıkıp,
mütemadiyen bir boşluğa
Sabahları seni okşayarak başlamaları
akşamları her işi bir kenara bırakıp
seninle baş başa konuşmaları özlüyorum;
yürüyüşlerimizi,
sevimli haşarılığını
çocuksu küskünlüğünü …
Nasıl da serttin başkalarına karşı beni savunurken;
ve ne kadar yumuşak,
bir çift kısık gözle kendini
ellerimin okşayışına bırakırken.
Gitmeni asla istemediğim halde,
buna mecbur olduğunu görmek
ve sana buları söylemeden
"git artık" demek
"Beni ne kadar çabuk unutursan, o kadar çabuk kavuşacaksın mutluluğa"
demek sana ne de zor …
Seni görmemek ve belki yıllar sonra karşılaştığımızda
bana bir yabancı gibi bakmanı istemek senden …
Yeni bir sevdayı yasakladığım kalbime söz geçirmek …