[color=blue]Küçük istavrit yiyecek birşey sanıp  hızla atıldı çapariye,
önce müthiş bir acı duydu dudağında  gümbür gümbür oldu yüreği
sonra hızla çekildi yukarıya  Aslında hep merak etmişti
denizlerin üstünü, neye benzerdi acep gökyüzü
bir yanda büyük bir merak  bir yanda ölüm korkusu
Dudağı yarıklar denir, şanslıdır onlar  hani görüpte insanı
oltadan son anda kurtulanlar, ne çare, balıkçının parmakları hoyratca kavradı onu
küçük istavrit anladı…yolun sonu.
Koca denizlere sığmazdı yüreği oysa şimdi yüzerken
küçücük yeşil leğende  cansız uzanıvermiş dostlarına
değiyordu minik yüzgeci  Insanlar gelip geçti önünden
bir kedi yalanarak baktı gözlerinin içine,  yavaşca karardı dünya, başı da dönüyordu
son bir kez düşündü derin maviyi  beyaz mercanı, bir de yeşil yosunu
Işte tam o anda eğilip aldım onu  yürüdüm deniz kenarına
bir öpücük kondurdum başına  iki damla göz yaşından ibaret
sade bir törenle saldım denizin sularına
Bir an öylece kala kaldı sonra sevinçle dibe daldı
gitti, tüm kederimi söküp atarak teşekkürü de ihmal etmemişti
birkaç değerli pulunu avuçlarıma bırakarak
Balıkçı ve kedi şaşkın baktılar yüzüme   sorar gibiydiler, neden yaptın bunu, niye ?
bir gün dedim, bulursam kendimi  yeşil leğendeki küçük istavrit kadar çaresiz

SON ANA KADAR HEP BIR UMUDUM OLSUN DIYE…