Bize sevmesini öğretmediler sevgili,bize hep sevgiyi saklamasını
öğrettiler.Hep bekletmeyi.,.hep ertelemeyi…bu yüzden biz kiminle
birlikteysek bir diğerini ama hep uzakta olanı özledik,hiç dinmedi
doyumsuzluğumuz,biz hep uzaktakini sevdik sevgili…yanımızdakini
değil,odamızın duvarının arkasındakini değil,birşeyler paylaştığımızı
değil,uzaklardakini,ulaşamadığımız kadar uzaklardakini sevdik…Yanımızdakileri kırıp
geçirdik,incitip üzdük de, hep ulaşamadıklarımıza sakladık
söyleyemediğimiz o güzel sözleri…
Özlediğimiz sevgiden delice korktuk biz sevgili. Sevmek bizim için
sınırlarımızdan hiç çıkmamaktı. Kendi sınırlarımızda sevmek hep kapana
kısılmaktı.Bu korku yüzünden hep karşımızdaki insanların sevgisini eksik
bulduk,küçümsedik onların sevgisini,yeni heyecanlar arama isteği
vardı.Bir kişide takılı kalmak ne kadar basit diyorduk. Gözümüz hep uçan
kuşlardaydı.Yüksek dağların en tepesinden bakıyorduk insanlara biz. Sorun
bizdeydi sevgili. Sevgiye inançsız olan bizdik…Bir insan bizi sevmeye
başladığında,yenildiğinde sevgimize;ondan uzaklaşır, nasıl da tiksinirdik
sevgilerinden biz. Ama bizden biraz uzaklaşmaya görsünler onları yana
yakıla nasıl da arardık. Çünkü biz sevilmeye alışmıştık, hatırlasana
nasıl da ihtiyaç duyardık seslerine, kokularına. Kaybolmuştuk dağıttığımız
sevgilerde. Kim bizi seviyordu, biz kimi seviyorduk. Sınırlar erir,
karışırdı herşey. Öksüz sahipsiz bir sevgimiz vardı ama onu kime
vereceğimizi şaşırdık. Inanırlardı bize,inanırlardı o öksüz, sahipsiz, başıboş
sevgimize. Çünkü çevremizdeki herkes o kadar hasretti ki
sevgiye…Çünkü onlar da bizim gibi sınırlar içinde büyümüşlerdi.
açılamıyorlardı,kendilerini tanıyamadan çıkamazlardı, sınırdan izinsiz çıkış yoktu
bize,sevgiye geçit yoktu.Kaç zamandır kendimizi kandırdık sevgili. Kimi
sevenler şarkılarda yaşatır sevdiğini,kimi eski cüzdanındaki eski, soluk bir
resimde, kimi ise hayallerle süslediği sınırlı dünyasında anlatacak çok
şeyleri yoktur.Çok olan sadece çektikleri acılardır sınırlı
dünyalarında.Bunu bilirler sevgili,ama kıramazlar zincirleri.
Aşkı,sevmeyi,sevilmeyi kendimizi adamayı o kadar çok özlemişken,aynı
zamanda ikiyüzlülükte içimize işlemişti.Kendimden biliyorum,gözümüzde
hayatımızın zerre kadar önemi yoktu.Gerektiğinde hayatımızı hiçe sayacak
kadar kahraman ama bir o kadar da yalancı ve riyakardık sevgili.
Patlayıcı bir madde gibi taşırdık sevgileri.Kaygı dolu,ürküntü dolu bir
sır gibi taşırdık sevgileri.Okuduğumuz yoksulluk
romanlarında,gözyaşlarıyla seyrettiğimiz filmlerde anlatılan kahramanların hayatlarından daha
berbattı hayatımız aslında.Ama kendimize duymadığımız şefkati onlara
duyardık…Birbirimize ne kadar ne kadar üzüldüğümüzü
gösteremediğimizden,birbirimizin derdine yeterince eğilemediğimiz için bu filmlerdeki
kahramanların hayatlarına ağlardık doyasıya….
Aslında birbirimizi çok sevmek istiyorduk,ama nedense çok utanıyorduk
bundan ve hep erteliyorduk.Yürürken sokakta karanlıklar eşlik ederdi
yalnızlığımıza.Sokağın sonunda o gökyüzünün yalancılığı bizi de vururdu
kaybolan o sahipsiz aşklarıda…
Biliyormusun bugüne kadar hep seviyormuşum gibi yaptım ben.Aslında
onları tanımıyordum ben,ama yinede ihtiyacım vardı sevgilerine
.Bağışlasınlar beni ve unutmasınlar,onlar adına onlardan daha çok acı çektim ben…
Bir tek seni tanıyorum aslında ben…Bir tek seni…
Dinliyorum anlat hadi…Demek sonsuza dek kaçıyormuş insan
kendisinden……