Gururdur düşmanı o en büyük aşkımızın… Hani vardı ya bir zamanlar dünyalara degişemem sandıgınız biricik aşkınız…. Onla bir ömür planladıgınız aşkınız… Çok mutluydunuz, seviyor ve seviliyordunuz ya hani… Yediginiz içtiginiz ayrı gitmezdi ya hani… Sevinçli ve zor günlerinizde yanınızda hep o vardı… Siz de hep onun yanındaydınız…

Birlikte aglayıp birlikte gülemediginiz aşkınız oldu mu hic? Üzüntüleri ve zor günlerinizi paylaştıgınız kadar sevinclerinizide paylaşabildiniz mi? Yoksa sizde herşeyi zaten oldugundan daha zor yapmaya mı ugraştınız? Imkansızlıklar içinde yaşatmaya çalıştıgınız aşkınızı imkansızlıklar içinde yaşatmaya çalıştınız tüm var gücünüzle… Ne oldu sonunda yoruldunuz mu? Çok mu agır geldi size bu büyük aşkın yükü? Çok mu korktunuz aşkınıza karşı çıkanlardan? Veya kendi içinizde aslında kendiniz mi karşi çıktınız bu aşkın yaşanmasına izin vermeyen kendi dogrularınızı savunarak?

Gücünüz tükendiginde severken ayrılmaya razı oldunuz, peki ya sonra? Şimdi kendi doğrularınıza göre yaşıyorsunuz… Mutlu musunuz? Buldunuz mu kendi doğrularınıza uyum saglayan bir eş/sevgili? Buldunuz ama onun yerini tutuyor mu? O herşeyinizi bir zamanlar paylaşmış oldugunuz insanin yerini tutuyor mu? Gidenin yerine gelir elbet bir başkası, ama çok merak ediyorum eski anları gözünüzde canlandırıp, o tutamadıgınız vaadlerinizi sözlerinizi hatırladıkça ne yapıyorsunuz? Içiniz cız ediyor mu? Bir gözyaşı damlıyor mu kurumuş göz pınarlarınızdan? Yoksa çok mu sertleştirdi sizi hayatın zorlukları, aşkları yaşamaya izin vermeyen bazi toplumsal gerekçeler, tolerans tanımayan normlarınız?
Itiraf edin, bu seçtiginiz yeni hayat sizin dogrularınıza uyuyor olsa bile yüreginiz kanıyor, yüreginiz aglıyor… Her ne kadar mutluluk taslasanız bile etrafa…

alıntı.