Vaktiyle birbirini çok seven iki kardeş varmış… Büyüğü Halil… Küçüğü ise Ibrâhim…
Halil, evli çocuklu. Ibrahim ise bekârmış. Ortak bir tarlaları varmış iki kardeşin.
Ne mahsul çıkarsa, iki pay ederlermiş. Bununla geçinip giderlermiş. Bir yıl, yine harman yapmışlar buğdayı. Ikiye ayırmışlar. Iş kalmış taşımaya.

Halil :
– Ibrahim kardeşim ; Ben gidip çuvalları getireyim. Sen buğdayı bekle.
– Peki ağabey demiş Ibrahim.

Ve Halil gitmiş çuval getirmeye. O gidince, düşünmüş Ibrahim:
– Ağabeyim evli, çocuklu. Daha çok buğday lazım onun evine
Veee… kendi payından bir miktar atmış onunkine.

Az sonra Halil çıkagelmiş.
– Haydi Ibrahim…! Demiş, önce sen doldur da taşı ambara.
– Peki ağabey…!

Ibrahim, kendi yığınından bir çuval doldurup düşmüş yola..
O gidince, Halil'i düşünmüş bu defa:
– Çok şükür, ben evliyim, kurulu bir düzenim de var. Ama kardeşim bekâr. O daha çalışıp, para biriktirip ev kuracak… Böyle düşünerek, kendi payından onunkine atmış birkaç kürek. Velhasıl , biri gittiğinde diğeri aktarırmış kardeşinin payına. Birbirlerinden habersiz etmişler akşamı. Bakmışlar ki buğdaylar bir türlü bitmiyor hatta azalmamış bile.

Bu kadar iyi yürekli iki kardeşin hiç bir işi ters gitmemiş. Ürünleri bereketli dostlukları ise hep hayırlı olmuş.

"Bereket" denilince, bu kardeşler akla gelir.
Birbiri için çabalayan bu bereketin adı ise "Halil Ibrahim" bereketidir…

Allah hepimize Halil Ibrahim bereketi versin.
Birbirimiz için koşuşturalım, artalım eksilmeyelim.