Ayazda titremeyen, güneşi iliklerine indirmeyi isteyebilir mi? Hayatında hiç terk edilmeyen, sevgilinin gelişine sevinebilir mi?

Birçok sektörden bir dolu insanla tanıştım bugüne dek. Kimiyle yüzeysel, kimiyle ise derin sohbetler etme imkanım oldu. Hiçbiri birbirine benzemese de çoğundan ortak cümleler duydum, hayata dair. Hepsine göre hayat zordu. Bir düşünsenize hayat hepimizi ne kadar çok yordu. Yine de işin ucu gelip bana dayandığında duyduğum ortak cümle şuydu; "Tüm bunları başka biri belki de salya sümük eşliğinde anlatabilirdi. Sen ağlanacak hallerin içinden kurtarmayı başarmışsın kendini." Evet bence de öyleydi. Bana kimse söylemese de biliyordum ki; gerçek böyleydi.
Yaşamı zor kılan şey; sorunlarla karşılaşma ve onları çözme sürecinin acı verici olması değil midir? Yine de hayat denilen hadise, karşılaşılan sorunlara çözüm getirme sürecinden dolayı anlam kazanır! Üstelik hepimizin acısı bir diğerininkine göre başkadır. Ateş gerçekten de sadece düştüğü yeri yakmaktadır.
Şimdi yazarken düşündüm de; kimileri atlayacaktır bir yerlerden "Sen mazoşist misin yoksa?" diye soracaktır düşünmeden. Sanki başka şansımız varmış gibi, hayatın bize sunduğu güzellikleri bir bir geri alırken… Ya da sorunlarla tek tek boğuşurken…
Sorunlar, başarı ile başarısızlığımızı ortaya çıkaran keskin hatlardır. Aynı zamanda dirayet, cesaret ve bilgeliğimizi ortaya çıkartırlar. Çok şaşırtıcı, ben de farkındayım ama ancak ve ancak sorulara cevap ararken hem aklen, hem de ruhen gelişmekteyiz. Benjamin Franklin de zaten boşuna dememiş; "Acı veren şey, öğreticidir."

Mutluluk andır. Yaşamı yaşanılır kılan da bu anların toplamıdır. Ama mutluluk bile, acıyı bilenlerce daha anlamlıdır. Acı çekmeyen, mutluluğun değerini bilebilir mi? Ayazda titremeyen, güneşi iliklerine indirmeyi isteyebilir mi? Hayatında hiç terk edilmeyen, sevgilinin gelişine sevinebilir mi? "Kaybettim." diyemeyen ya da bunu kendini bile söyleyemeyen, kazanmanın sevincine yeterince erişebilir mi?

Işte bu nedenledir ki; yaşarken hiç bitmeyecek sandığım acıların üstesinden gelebildiğim, içimi yakan gerçeklere kafa tutarken akıl ve ruh sağlığımı koruyabildiğim için ALLAH'a şükrediyorum. Başta bana atılan toplar kafamı gözümü yarardı, şimdi ise tüm pasları göğsümde karşılıyorum.

ACILARA gülüp geçebilmenizi diliyorum