Bugün sana akmak istedi yüreğim.Bilmediğim bir sebepten ötürü gözlerimi güne açtığımdan beri adın aklımda.Yüreğimin beni götürdüğü yere gidiyorum,gidiyorumda kimseler yok orada…Yalnızım.

  "Kalk" diyorum kendime,dön geri.Bırak herşeyi yerli yerinde.Hatta kendini bile…Olmuyor.Birşeyler tutuyor beni.Rastgele yürümeye başlıyorum sokaklarda.Kimi caddeler ürkek,kimisi sessiz,kimisi kalabalık.Yürümeye devam ediyorum.Birden kendimi bir kalabalığın ortasında buluyorum,her yerde insanlar var.Duruyorum,dönüp etraıma bakındığımda kimsenin gözlerimdeki yaşları farketmediğini görüyorum.Sen olsan farkederdin,silerdin yaşlarımı.Sen tek başına yapabiliyorsunda bunu,bunca insanın neden gücü yetmiyor?Neden bu kalabalık arasındaki bu yalnızlık hissi.Neden hayata karşı bu küskünlük,neden insanlara karşı olan bu öfkem,neden hayata bu sitem.

  Devam ediyorum yoluma.Saihlde yürürken buluyorum kendimi.Denizi oyun arkadaşı seçmiş bir çocuğa takılıyor gözlerim ve elindeki taşlara.Yanına gidiyorum 1Çok mu seviyorsun denizi?" diye soruyorum."Evet" diyor."O zaman neden taşlıyorsun onu?" diye sorduğumda anlamamışçasına yüzüme bakıyor.Sahi neden insanlar hep sevdiklerinin canını yakıyor?

  Devam ediyorum yoluma.Nereye gitmeli bu karanlıkta.Yağmurda başlamak üzere.Nereye kaçmalı?Derken yağmur başlıyor.Kaçmıyorum.Hani vardır ya bir deyim "Iliklerine kadar ıslanmak" diye.Öyle yapıyorum.Iliklerime değin ıslanıncaya kadar geziyorum caddelerde.Gözyaşlarım yağmurla yarışırcasına akmaya devam ediyor.Şehri arıyorum cadde cadde.Şehirde seni arıyorum.Duydumki buradan gideli çok olmuş.Neden hala benden gitmiyorsun?Neden şehri terkettiğin gibi benide terketmiyorsun?

  Karanlıktan korkardım hep.Ben varım korkma derdin.Işığımdın benim.Neden gittin,neden karanlıkta bıraktın beni.Hemde ondan kokrtuğumu bile bile..
Cevap ver artık sorularım.Susma, yeter.Bu kadar sessizliği kaldırmaz bu yürek.Ya gel yeniden başlangıçlarım ol.Ya benden de git sonum ol…