[center]Bir papatya tarlası düşün… Ilkbahar ayı… Ve sen, onun yanından geçen
yolda yürüyorsun… Ve o papatya tarlasında bir papatya dikkatini çeker…
Binlercesinden birisidir ama sen, onun yanına gidersin… Onda seni çeken
bir seyler vardır… O papatyayı olduğu yerden koparırsın… Sadece senin
olsun istersin, sadece senin… Öleceğini düşünmeden. Ve gidersin o
tarladan… Içindeki şiddetin durduramadığı bir bencillik ama bir o kadar
güzel ve hapsedici. Işte bu TUTKU…
Yine o tarlanın kenarındaki yolda yürüyorsundur… Yine milyonlarcası
arasında bir tanesi seni çeker… Yaklaşırsın, yanına gidersin o
papatyanın… Gözlerin başkasını görmez olur o an. Onun için herşeyi yapmak
istersin… Dokunmak istersin… Dokunamazsın, orda, onunla ölmek istersin.
Ama birden hafif bir rüzgar eser ve bir başka güzel çiçek kokusu gelir
burnuna… Dayanamazsın onun kokusuna… Unutturur herşeyi bir anda ve o
kokunun geldiği yöne gidersin… O papatya orda kalmıştır, yüreğinin bir
kenarında… Paylaşılmamıştır bi çok şey… Unutulmaz belki ama geri de
dönülmez ona… Işte bu AŞK…
Yine o yoldasın… Papatya tarlasının yanından geçen… Ve yine bir
papatya… Milyonlarcasının içinde seni çeker… Gidersin yanına… Orda
kalakalırsın… O hiç ölmesin diye her şeyi yaparsın… Tüm gücünle onunla
olmak istersin… Oradan seni koparacak hiç bir güç olmadığına inanırsın…
Ve orda onunla ölene kadar birlikte kalırsın… Işte bu da SEVGI…