Gençken de severiz elbette.
Aşık oluruz, tutuluruz birilerine.
Ama gerçekten sevmeyi öğrenmek ciddi bir iştir ve zaman ister.
Olgunlaşmamız, hayatı, kendimizi ve karşı cinsi tanımak gerekir, ölesiye
değil,
ADAM gibi sevmek için.

Kadınlar genellikle otuzlarında, erkekler ise kırklarında
keşfederler gerçek sevgiyi.

Ve anlarız ki sevmek, sevileni olduğu gibi kabul etmek demektir.
Anlarız ki, sevilenin sevdiği her şey bizim için de sevilesidir.

Anlarız ki, sevdiğinizle kesin olarak dost da olmamız gerekirmiş.

Anlarız ki, sevdiğimizin özgürlüğüne, yalnızlıklarına saygı göstermemiz
gerekirmiş.

Anlarız ki, sevdiğiniz insanın kişiliğine yönelik eleştirilerden kaçınmamız
gerekirmiş.

Anlarız ki, en kısa yoluymuş sevileni değiştirmeye kalkmak.

Anlarız ki, sevdiğimiz de karşılıksız sevmemiz gerekirmiş.

Anlarız ki, birbirimize içten gelen bir saygı duymamız gerekirmiş.

Anlarız ki, en zor anlarımız da bile hep yanı başımız da olan insan
sevilirmiş yürekten.

Anlarız ki, birbirimize kendimizi olduğumuz gibi anlatmakla besleyip,
çoğaltabiliriz sevgimizi.

Anlarız ki, tartışmalarımız her zaman aramızda ki sorunları çözmeye yönelik
olmalıymış.

Anlarız ki, anlamsız kıskançlıklarla sevgimizi boğmamalıymışız.

Anlarız ki, hayatımıza sevgimize burunlarını sokanların o burunlarını kırıp
ellerine vermeliymişiz.

Anlarız ki, insan bağımlısı olmak değilmiş sevmek.

Ve anlarız ki, sevmeyi öğrenmek yıllarını alırmış insanın.