Bu kadar insanın içinde bu iki göz, en iyiyi görebiliyor. Olması gerektiği gibi yaşatmıyor hayat ama, bu insan artık biliyor hayatın ona uymayacağını. Uyulması gereken koşullar, beklenmesi gereken bir ömür var daha. En olanını seçebiliyor bu kalp, içinde ne kadar olumsuzluk oluştuysa da olması gerektiği gibi çalışan tek şey o. Unutmuyor bu insan artık, yapılanı hiç unutmuyor. Aklına geleni yapamıyor artık, aklına eseni. Biliyor artık, neyin ne olduğunu çok iyi biliyor. Hatıralar yok artık, hatıra denebilecek hiçbir şey. Gerçek olan tek şey var artık, tek bir şey. Zamanı durdurmak mümkün olmuyor. Daha yolun başında hayat, yolun sonu belirsiz. Her günü son gün gibi yaşamak bana uymuyor. Her günümü ilk günüm gibi yaşamak daha heyecanlı. Son günüm bile ilk gün olacak. Bitmeyecek sanılanlar bitiyor, geçmeyecek sanılanlar geçiyor. Allah’ım uyandırma uykumdan, bitmesin rüyam. Bunu söyleyeli çok geçti ve çok uyumadım. Bitişi de gözlerimi açamadan gözyaşlarıyla izledim ya. Ne diyim daha. Bir ağaca çıktım, güvenebileceğim hiç de bir kimse yoktu, bana  edecek. Tutunduğum biri vardı o ağaçtan bağımsız. Ne işi vardı orada. Nerden bileyim ben. O an kendimle meşguldüm. Aylarca beraber bir ağaçta, bir dalda tutunmak büyük cesaret. Benim neden orada olduğum belli, yanımdakinin meçhul. Ne mi oldu sonra. Nerden, nasıl oldu bilinmez ama; ben kestim o dalı, ayırdım kendimi beraberimdekinden. Ya da o zorladı bilemiyorum. Bitti mi her şey? Sanmıyorum ama, her şey olağan bu hayatta. Yeniden çıkabilmem imkansız gibi şu halde. Başka yöne gitmeye de gönlüm razı değil. Tek çare beklemek. Beklemeye değecek. Bu bekleme işi biraz dağıttı beni, birtakım yenilikler keşfettim kendimde; örnek olarak böyle bir yazıyı nasıl olurda başka işim yok gibi gece yarısı yazabiliyorum??? Silah zoruyla yazdıramazlar tek bir kelime bile. Birazdan uyuyacağım tabi, gece bekçisi değilim en nihayetinde, uyurken nasıl bir halde olacağımı pek kestiremiyorum ama, kulağımı patlatan şu müziğin olmayacağı kesin, biraz sükunet iyi gelir. Çok düşünüyorum ya, ¢lim olacağım yakında. Kimse okumaz, dönüp ben bile bakmam bir daha. Bakılacak gün gelir elbet. Düşünmekle çok meşgul olup da düşünecek hiçbir şey bulamazsam bakarım. O gün uzak şimdi. Düşünebileceğim bir insan var, hem de aklımı alan bir insan, tek bir insan. Bu bedende bu kafa durdukça, düşünülecek insan da o kafa içinde duracak. Beni ben yapan aklımı istediğim gibi kullanabilmem zaten. Her zaman istemişimdir, hayat ot gibi yaşamayla geçmiyor. Karşındaki ne kadar zorluk gösterirse, o kadar tatlı geliyor uğraşması. Ben seviyorum bu düşünceyi ve içinde bulunduğum durumu. Yapılacaklar listemde birçok konulara ayrılmış, birçok şey var. Ben niye yapmıyorum hiçbirini? Çünkü yaptıkça yenileri eklenecek. Ki yapmadığım halde yeniler çok. Öldüğümde o liste hala dolu olacak. Ben de bu yüzden kendimi, bir metre ötemi dahi göremediğim bir yola attım. Ne olacağı belli olmayan, neler olduğunu da hala anlayamadığım… Acayip bir yol yani. Sahi neler oluyor ya? Ben yürüyorum, yine de pek fazla bir şey anlamıyorum. Körüm çünkü, yol sisli hatırladım. Bu yüzden seni de göremedim ya (hem de senin yolunda). Ama sen nerdesin bu arada. Hayatla o kadar meşgulsün ki, kendi yolundan çıktığının farkında değilsin. Böyle değildir inşallah. Kendi çizdiğin yolda başkası geziyor, bunu da bağırıyor sana. Sen o insanı ne dışarı atıyorsun, ne de çağırıyorsun yanına. Ama bu insan mutlu böyle ortalık malı olmaktan, boş ver. Beni boş ver ama hayatı boş verme. Bu hayat senin, herkesin hayatı kendine. Sana önerim hiçbir şeyin seni üzmesini istemiyorsan, hiçbir şeyin de seni sevindirmesine izin verme. Galiba böyleydi. Bi yerlerde okudum bende. Bak gördün mü korktuğum başıma geldi, hiçbir şeyden korkmuyorum artık. Sen veya bir başkası, bu yazıları okuduğunda (zahmet eder de okursa tabi) benim hakkımda ne düşünecek korkusu. Artık yok. Bundan da korkum yok. Korku, endişe, kaygı… birbirine yakın görünseler de birbirinden bağımsız kendi halinde duygular. Hepsini de yaşadım. Tek tek açıklamak gerektiği zaman benden iyi kimse anlatamaz bunları. Düşünce dedik, şimdi ne düşündüğümü merak edersen söyleyeyim: Biraz abarttığımı düşünüyorum. Her şey gibi bunu da abarttım. Ama ben buyum işte. Her şeyi olağandan büyük görmek yaşam tarzım. Olmuyor, insanlara gereğinden fazla özen göstermek gibi bir yapım da var. Yok değil, var. Iyi mi? Pek de iyi değil, bu beni değersiz yapıyor ama bana ne başkalarından. Ben severim o beni sevmeyen insanları. Sadece ben de değerli noktaları vardır ya, kimsenin bilmediği, kendi bile bilmez sorsan. Ama bu insan görüyor o ayrıntıları, ne olduğunu ne olacağını bilebiliyor. O yüzden değerlisiniz hepiniz. Çoğunuz sadece bende değerli. Çoğunuza göre sadece ben deli. Olsun, ne düşündüğünüz benim için önemli değil, bir gün bakarsınız ki ben de yok olanlar arasına katılmışım, kiminle dalga geçebilirsiniz o zaman. Kiminle oynarsınız? Bunları rahatlamak için söyledim, içimde duracağına burada dursun… Hep böyle yaparım, sürprizleri severim ben…

[glow=red,2,300]By  CeZa_iSmO[/glow]