Dallas’daki NASA uzay ussunde, us komutani William White, George ve Bob
adindaki astronotlari yanina cagirip, ertesi gun cikacaklari Mars yolculugu
hakkinda son talimatlari verir ve bu zor yolculugun oncesinde uyumak uzere
evlerine gitmelerini soyler. Her iki astronot da, talimata uyup evlerine
giderler. George tam uyumak üzereyken telefon gelir. Arayan Bob’dur.
– “Alo, George. Ben Bob. Uyudun mu?”
– “Henuz degil.”
– “Ben cok heyecanliyim. Uyku tutmadi. Sana da uyarsa, benimle birlikte
icmeye ne dersin? Uzun sure icki icemiyecegiz…”
– “Ok.” Bir saat sonra George ve Bob bulusurlar, bir bara girip icki
Soylerler. Barmen tam ickiyi verirken ikisine de dikkatlice bakar.
– “Hey men. Sizi tanidim. Yarin Mars’a gidecek astronotlarsiniz. Size icki
verdigim ortaya cikarsa bir daha Dallas’ta ekmek yiyemem ben. Kusura
bakmayin.”
George ve Bob barmenle tartismalarina ragmen o barda icki icemezler. Baska
barlarda sanslarini denerler; ama TV programlarini surekli izleyen
barmenler onlari her seferinde tanirlar ve icki vermeyi reddederler.
Marketlerde kapalidir.
Tam eve donmeye karar verdiklerinde Bob’un aklina bir fikir gelir.
– “Yahu George, bizim uzay roketine koyduklari yakitin kokusunu hatirliyor
musun. Ayni viski gibiydi. Istiyorsan ondan icelim.”
Birlikte uzay ussune girerler. Kontrol etmek bahanesiyle yakit tankinin
yanina gelirler. Kimse suphelenmez. George ve Bob yakit tankindan aldiklari
yakittan birer kadeh icerler; sonra da evlerine giderler. George tam uyumak
uzereyken telefon calar. Arayan yine Bob’dur.
– “Alo George. Yine ben. Rahatsiz ettim ama kusura bakma. Sana bir sey
sormak istiyorum. Karnin agriyor mu?”
– “Evet Bob. Hem de cok.”
– “Peki. O zaman sakin osurayim deme. Ben seni TOKYO’dan ariyorum.”

__________________