Kudüs'te görevlendirilen bir gazeteci, Aglama Duvari'nin önünden her
geçisinde, yasli bir Musevî'nin orada öyle durup dua ettigini fark etmis.
Bir hafta, iki hafta… sonunda adamla bir röportaj yapmaya karar
vermis.

Izin alip teybini açmis, sormus adama:
– Adiniz?
– David. Polonya Yahudisiyim. Yasim 65. Smalla'da bir manav dükkânim
var. Evliyim. Iki çocugum Tel Aviv'de bir çiçek serasinda çalisiyor…
– Sizi her gün burada, Aglama Duvari'nin önünde, dua ederken görüyorum.
– Evet, her sabah dükkâni açmadan buraya gelirim. Dünya barisi ve
insanlarin kardesligi için dua ederim. Ögle tatilinde bu sefer
insanlarin mutlulugu, acilarin sona ermesi için Yaradan'a yalvaririm.
Aksam da, eve dönerken, bu kez dürüst ve iyi insanlarin esenligi için
dua ederim. Cumartesi günümü de burada, yine dua ederek geçiririm.
– Ne güzel! Kaç senedir bunu sürdürüyorsunuz?
– Israil'e göçtügümden beri, yani 40 yili geçti.
Gazeteci çok etkilenmis, heyecanla sormus:
– 40 yildir her gün dua ediyorsunuz. 40 yildir yilmadiniz. Bugün nasil
bir duygu içindesiniz, neler hissediyorsunuz?
Uzun uzun iç geçirmis yasli Musevî; sonra bezgin bir sesle cevap vermis:
– Vallahi artik bilemiyorum, demis. Içimde, sanki duvara
konusuyormusum gibi bir his var…