Kirli sarı duvara çivilenmiş, gri asık suratlı posta
kutusuna baktım, Soğuk metal kutudan gökkuşağı
fışkırıyordu sanki. Loş bir boşluğun içinde,
hem de yıllardan sonra minik posta kutumda
sarı bir zarf… Üzerinde pul. Özlemişim!
El yazısı görmeyi özlemişim meselâ…
Adımın, adresimin sevdiğim bir dost tarafından
yazılmasını özlemişim. Çocuk gibi sevindim.
Bir süre açmaya kıyamadım zarfı, öylece bekledim.
Gözlerimi el yazısından almadım, alamadım.
Seyrettim. "s" biraz yamuktu, "b" desem sanki
kelimeden ayrı gibi, bir başına. Belli ki aceleyle
yazılmıştı. Ama her harf bir dokunuştu.
Sarı zarfa dost eli değmişti, dost yüreği gezinmişti
üzerinde. Istanbul'un göğü grilere teslimken,
sabah kuşları taze, yeşilli yaprakların arasında
kuru dal ararken, gün bulutlu, rüzgârlı ve
gitgide sessizken gelivermişti. Apartmanın
girişindeki asık suratlı gri posta kutusu
bana göz kırptı sanki. Konuştu… Duydum!
Ne zamandır; hep ince uzun, dikdörtgen zarflar
alıyordum. Bankalardan, taksitli kartların
ekstreleri.Bir de telefon ve elektrik faturaları.
Mektup almayalı ne çok olmuş. Ne çok özlemişim
el yazısıyla yazılmış zarfları. Her biri aynı
karakterde yazılmış, puntoları bile değişmeyen
zarflar hayatımı ne zaman işgal ettiler?
Ya, el yazılı zarflar nasıl minik ve çelimsiz
adımlarla uzağıma nasıl düştüler? Ve ben
buna nasıl izin verdim. Başka zaman olsa
kendime kızardım. Bu kez öyle olmadı.
Kendimi anlamaya çalıştım. Affettim. Zarfi yavaş,
yavaş açtım. Sindire, sindire. Çizgisiz kağıda
yazılmış, kat yerleri özenle ayarlanmış mektubu
şaşkınlıkla okşadım. Sadece iki satırdı mektup:
"Her gün mailleşmek yetmedi birden.
Ekrandan ekrana yaptığımız yazışmalar yetmedi.
Yıllar önceki gibi olsun istedim. Biliyor musun,
sana mektup gönderirken ben aslında kendimi tazeledim."

Yüreğim pır, pır etti. Gülümsedim!