Ölmek üzere olan yaşlı bir baba, yatağının başına üç oğlunu çağırarak,
onlara vasiyette bulunur:

– Oğullarım, ben ölünce, birbirinize düşmemeniz için, size sahibi
olduğum
17 deveyi paylaştırmak istiyorum. Miras olarak develerin yarısını büyük
oğluma, üçte birini ortancaya, dokuzda birini ise küçük oğluma
bırakıyorum.

Babalarının ölümünden sonra, mirası babalarının vasiyeti uyarınca
paylaşmak üzere kardeşler bir araya gelirler. Fakat bir türlü işin
içinden
çıkamazlar. Mirası babalarının istediği gibi pay edemezler. Çünkü 17
sayısı ne 2'ye, ne 3'e, ne de 9'a bölünebilir.

"Bu işin üstesinden ancak köyün tecrübe ehli, yaşlı bilgesi gelir!"
diye
düşünüp, ona giderek, danışırlar. Bilge kişi :

– Benim bir devem var, onu da alıp, yeniden hesap yapın!" der. Bu
cömertliğe çok şaşıran oğullar, 18 deveyi pay etmeye girişirler. Önce
2'ye
bölerler, büyük oğul 9 develik payını alır. Sonra 3'e bölerler, çıkan 6
deveyi de ortanca oğul alır. Daha sonra 9'a böldüklerinde 2 deveyi de
küçük oğul alır. Ama, bütün develeri paylaştıktan sonra ortada fazladan
bir deve kalır yine. Oğullar bu duruma da bir çözüm getirmesi için
yaşlı
bilgeye başvururlar.

Bilge kişi güler ve:

– "Iyi öyleyse!" der. "Sorun çözümlendiğine göre, ben de devemi geri
alayım."

Bilge kişi tıpkı bilgi gibi katalizör olarak olaya girer, çözümü
sağladıktan sonra olaydan çıkar. Sorunu çözmede insanlara yardımcı
olur,
ama kendinden de bir şey eksilmez. Özellikle sevgi ve bilgi verdikçe
azalmayan, daha da çok artan, tükenmez bir özelliğe ve güzelliğe
sahiptir.
Işte bilgelik ve bilge kişi budur.