Her iyi anne gibi Karen de bir bebeğinin yolda olduğunu öğrenince,
üç yaşındaki oğlu Michael'i yeni bir kardeş için hazırlamaya baslamıştı.
Bebeğin kız olacağı anlaşıldı ve Michael annesinin karnındaki kiz
kardeşine her gün, her akşam şarkı söylemeye başladı. Onunla
tanışmadan önce aralarında bir sevgi bağı oluşmaya başlamıştı.
Hamilelik normal bir şekilde gelişiyordu.Karen de Tenesse'de
Morristown Panther Creek United Methodist Kilisesi'nde aktif
bir üye olarak çalışmalarını da sürdürüyordu. Vakti gelince,
doğum sancıları başladı. Sonra her beş dakikada bir,üç dakikada bir
ve her dakika…..
Fakat doğum anında ciddi bazı sorunlar ortaya çıktı ve Karen'in
sancıları saatler sürdüıü halde bebek doğmadı. Bir sezeryan mı gerekecekti?
Nihayet çok zor çabalar sonucu Michael'in kız kardeşi dünyaya geldi.
Ama çok ciddi bir sorun var gibiydi.Gece yarısı çalan ambulans
sirenleri arasında Tenesse Knoxville'deki St. Mary Hastanesi Çocuk
servisinin yoğun bakım ünitesine kaldırıldı.
Günler geçtikçe küçük kız kötüleşiyordu. Çocuk doktoru çok üzgün
bir şekilde "Çok az bir ümit var En kötü son için hazırlıklı olmalısınız" dedi.
Karen ve eşi cenaze töreni için mezarlık yetkilileriyle konuştular.
Evlerinde bebekleri için harika bir oda hazırlamışlardı.Oysa şimdi
cenaze için tören hazırlıyorlardı. Michael, öte yandan anne ve
babasına kız kardeşini görebilmek için yalvarıp duruyordu.
"Ona şarkı söylemek istiyorum" diyordu.Yoğun bakımdaki iki hafta
sanki cenaze töreninin bir hafta sonra olacağını işaret ediyor gibiydi
Michael şarkı söylemek konusunda israr ediyordu. Ama yoğun bakım
ünitesine çocukların girmesi kesinlikle yasaktı. Ancak Karen kararını verdi.
Onu oraya sokacaktı. Izin verseler de vermeseler de….
Eğer kız kardeşini o zaman göremezse bir daha asla göremeyebilirdi.Ona,
kendisine oldukça büyük gelen bir ziyaretçi giysisi giydirdi ve yoğun
bakım ünitesine soktu. Sanki yürüyen bir kirli çamaşır torbasıydı.
Ama baş hemşire onun bir çocuk olduğunu anladı ve :
"O çocuğu buradan çıkarın. Çocukların girmesi yasak."
diye uyardı. Genelde uysal bir kadın olan Karen'in
içindeki anne birden güçlü bir şekilde başkaldırdı ve
baş hemşirenin yüzüne çelik gibi bakışlarla bakarak:
"Kız kardeşine şarkı söylemedikçe buradan gitmeyecek. "dedi.
Michael'i kız kardeşinin yatağına götürdü.Savaşı kaybetmek
üzere olan küçük kıza baktı.
Bir süre sonra şarkı söylemeye başladı, saf temiz kalpli
3 yaşındaki çocuğun pırıl pırıl sesiyle.
"You are my sunshine,my only sunshine,
you make me happy when skies are grey…"
(Sen benim gün ışığımsın,tek gün ışığım, gökyüzü grıyken beni mutlu edersin.)
Aniden küçük kız tepki verdi.Kalp atışları sakinleşti ve
düzenli olmaya başladı. "Şarkıyı sürdür" dedi Karen gözleri yaş dolu.
"You never know, dear how much I love you.
Please don't take my sunshine way!"
(Seni ne çok sevdiğimi asla bilmeyeceksin, sevgilim.
Lütfen gün ışığını benden alma.)
Micheal, şarkıyı sürdürdükçe, bebeğin sorunlu, kesik kesik olan
solunumu küçük bir kediciğin nefes alış verişi gibi düzenli bir hale
girmeye başladı. "Şarkı söylemeye devam et bebeğim."
"The other night, dear, as I lay sleeping, I dreamed I held you in my arms."
(Geçen gece uyurken, rüyamda seni kollarımda tuttuğumu gördüm sevgilim.)
Michael'in küçük kardeşi sakinleşmeye devam etti.
Ama bu bir iyileşme de gösteren bir sakinleşmeydi.
"Devam et Michael" şimdi o diktatör tavırlı baş hemşirenin
bile yüzü yaşlarla ıslanmıştı. Karen de coşkuyla şarkıya katıldı.
"You are my sunshine,my only sunshine. Please don't take my sunshine away."
Ertesi gün, hemen ertesi gün küçük kız eve gidebilecek kadar iyileşmişti.
Women's Day isimli dergi bu olaya "Abinin şarkısının mucizesi" adını verdi.
Bilim adamlari ise ona sadece "mucize" dediler.
Karen ise "Tanrı sevgisinin mucizesi"dedi.